Artwork: Voices of Stone
Artist: Androulla Angelidou Antoniadou
The sculpture Voices of Stone stands as a vertical totem of human presence, memory, and continuity. Carved from pale stone, the column reveals a rhythmic arrangement of faces and abstract forms that seem to emerge and retreat into the material itself. Each face carries a quiet expression, neither fully individualized nor completely anonymous, symbolizing the shared human experience that transcends time and place. The verticality of the work gives it a monumental character, while the layering of figures suggests the accumulation of generations, histories, and stories engraved into the collective memory of a community.
The sculpture occupies its space with both humility and authority. Its placement in an open urban environment invites passersby to pause and reflect. The stone, a material associated with permanence and endurance, reinforces the idea of continuity, even as societies and landscapes change. The subtle interplay of light and shadow across the carved surfaces brings the work to life throughout the day, suggesting that memory and identity are never static but always shifting in perception.
Voices of Stone is both a reminder of the endurance of human presence and a call to recognize the invisible threads that connect us to one another, past and present.
----
Γλυπτό: Φωνές της Πέτρας
Καλλιτέχνης: Αντρούλα Αγγελίδου Αντωνιάδου
Το γλυπτό Φωνές της Πέτρας στέκεται ως κάθετο τοτέμ ανθρώπινης παρουσίας, μνήμης και συνέχειας. Λαξευμένο από ανοιχτόχρωμη πέτρα, η στήλη αποκαλύπτει έναν ρυθμικό συνδυασμό προσώπων και αφηρημένων μορφών που φαίνεται να αναδύονται και να αποσύρονται μέσα από το ίδιο το υλικό. Κάθε πρόσωπο φέρει μια ήρεμη έκφραση, ούτε πλήρως εξατομικευμένη ούτε εντελώς ανώνυμη, συμβολίζοντας την κοινή ανθρώπινη εμπειρία που υπερβαίνει τον χρόνο και τον τόπο. Η καθετότητα του έργου του προσδίδει μνημειακό χαρακτήρα, ενώ η διαστρωμάτωση των μορφών υποδηλώνει τη συσσώρευση γενεών, ιστοριών και αφηγήσεων που χαράσσονται στη συλλογική μνήμη μιας κοινότητας.
Το γλυπτό καταλαμβάνει τον χώρο του με ταπεινότητα αλλά και κύρος. Η τοποθέτησή του σε ανοιχτό αστικό περιβάλλον προσκαλεί τους περαστικούς να σταθούν και να συλλογιστούν. Η πέτρα, υλικό που συνδέεται με τη μονιμότητα και την αντοχή, ενισχύει την ιδέα της συνέχειας, ακόμη κι όταν οι κοινωνίες και τα τοπία αλλάζουν. Το διακριτικό παιχνίδι φωτός και σκιάς πάνω στις σκαλισμένες επιφάνειες ζωντανεύει το έργο καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας, υποδηλώνοντας ότι η μνήμη και η ταυτότητα δεν είναι ποτέ στατικές αλλά πάντα μεταβαλλόμενες στην αντίληψη.
Οι Φωνές της Πέτρας υπενθυμίζουν την ανθεκτικότητα της ανθρώπινης παρουσίας και μας καλούν να αναγνωρίσουμε τα αόρατα νήματα που μας συνδέουν, παρελθόν και παρόν.
